Als hulpverlener, in mijn geval als Gezinscoach, word je vaak gezien als iemand met oplossingen, als iemand die weet hoe om te gaan met elk kind/opvoeder/betrokkene en elke situatie….alleen is dat wel reëel?
Wat is er nodig voor een geslaagd hulpverleningstraject? Toch niet alleen de skills van een hulpverlener ten opzichte van het gezin. In mijn ogen hoort daarbij ook transparante communicatie naar andere betrokkenen bij het gezin. Denk aan school, familie, andere hulpverleners, etc. En wat doet de motivatie en de eigen verantwoordelijkheid van het gezin met een hulpverleningstraject?
Dicht bij jezelf blijven is soms echt een kunst!
Zelf ben ik een hulpverlener die echt uitdagingen ondervind in het werken als hulpverlener. Bijv. samenwerken met andere professionals. Iets wat super belangrijk en ook ingewikkeld kan zijn, alleen waar heel luchtig over wordt gedaan in mijn ogen. Samenwerken betekend voor mij je visie delen over een situatie, luisteren en begrip tonen voor de visie van iemand anders. Maar ook vragen mogen stellen over andermans visie. En als je dan op het punt komt: ik weet het even niet, mag je dat dan zeggen als hulpverlener? Mag je je even machteloos voelen? Of moeten we het stigma hooghouden dat je als hulpverlener alles moet weten en kunt oplossen? Zoveel gezinnen, zoveel situaties, zoveel opleidingen gevolgd en toch kom je als hulpverlener in situaties die voor jou nieuw zijn of die ongrijpbaar zijn en dan…???
Mijn kwetsbaarheid is mijn kracht krijg ik vaak te horen, alleen hoe kan het dan dat ik in het zorgsysteem tegen zoveel onbegrip en weerstand aanloop? Niet alleen van gezinnen, ook van andere professionals. Maar goed wat betekend kwetsbaarheid? Is dat een zwakte of ben je dan té gevoelig? Voor mij betekend kwetsbaarheid dat je mij mag zien, zoals het voor mij is op dat moment. Als ik iets zie, hoor of waarneem en ik krijg daar een onderbuik gevoel bij dan wil ik dat delen met degene die mij dat gevoel gegeven heeft. En niet eerst een plan opstellen met allemaal aannames vanuit verschillende professionals en dan ouders zeggen zo gaan we het doen…ik kan wel begrijpen waarom er zoveel weerstand is tegen hulpverlening. Waarom moet het zo hard zijn, waarom wordt er zo weinig tijd geschonken aan ouders echt begrijpen, echt lezen, vanuit vertrouwen samen optrekken, waarom is dat toch zo moeilijk?
Eigenlijk is mijn vraag: Mag je als hulpverlener ook een mens zijn? Die ondanks dat ze zich wel eens machteloos voelt toch een goede hulpverlener kan zijn? Goed en fout bestaat bij mij niet. Ik geloof namelijk niet dat er iemand is die geboren wordt en gedacht heeft “ik kies ervoor om altijd hulpverleners om mij heen te hebben”. Dat een kind met moeilijk gedrag denkt “laat ik het iedereen eens even super moeilijk maken” en als datzelfde kind een opvoeder wordt en dan denkt “nou, ik was moeilijk als kind, dan zorg ik er ook voor dat mijn kinderen ook moeilijk worden”, nee natuurlijk niet! Iedereen heeft zo zijn eigen levenslessen te ontdekken. Al moet je ze natuurlijk wel willen zien. Ik als, hulpverlenend mens, sta graag naast iemand die daar open voor staat. Zo dicht in een kwetsbaar, waardevol en de hunkering naar een liefdevol gezin voel ik de pijn, het verdriet, de succesjes en de geniet-momentjes…
Alleen waarom verdringen we toch zoveel pijn? Waarom zit er zoveel weerstand, wat ben je aan het beschermen? Waarom mag bijv. boosheid en verdriet niet gevoeld worden? Waar gaat het nog over in dit systeem? Geld, zorg / verantwoordelijkheid overnemen, vanuit je hoofd alles proberen te redeneren? Voor mij werkt het niet. Ik wil naast gezinnen staan, met een open blik. Meekijken daar waar nodig en wel in gezinnen die met mij willen samenwerken, is die klik er niet mag dat er dan ook zijn? Ik ben ervan overtuigd dat een hulpverleningstraject alleen maar werkt als alle factoren kloppen zowel voor het gezin, als voor de hulpverlener. Het gezin houdt de regie. Ik wil graag ontdekken waar hun talenten en kwaliteiten liggen en die vergroten in plaats van de angst, die in het gezin al gecreëerd is, te vergroten…